Tego typu trening może dotyczyć szczeniaka jak i psa dorosłego. W przypadku młodych psów z reguły udaje się dużo szybciej opanować naukę zostawania samemu w domu. Jeśli adoptowaliśmy psa, lub nadal ćwiczymy zostawanie w domu z psem już dojrzałym, możemy potrzebować nieco więcej czasu. Nie ma jednak rzeczy niemożliwych, wystarczy odrobina cierpliwości i parę dobrych praktyk.
Jeśli zostaliśmy świeżymi psimi rodzicami to warto wprowadzać pewne zasady już od samego początku. Gdy przytulamy lub bawimy się z psem, warto raz na jakiś czas przerwać kontakt i pokazać psu, że nie jesteśmy dostępni dla niego cały czas. Takie postępowanie nauczy młodego psa samodzielności i pozwoli na łatwiejszą rozłąkę w przypadku wyjścia do pracy. Jeśli szczeniak przebywa z nami cały czas w jednym pomieszczeniu, warto czasem je opuścić i spróbować zostawić go samego. Za każdą spokojnie spędzoną przerwę pies może być nagradzany.
Gdy już uda nam się zaliczyć test rozłąki będąc w domu, warto spróbować wyjść z domu bez zbędnych pożegnań poza drzwi. Początkowo najlepiej zrobić to na maksymalnie 5 minut i stopniowo wydłużać. Jeśli pies pozostaje spokojny, a po naszym powrocie bawi się lub śpi w legowisku to mamy już pewną drogę do sukcesu.
Jeśli zamierzamy zostawić naszego psa samego w domu to warto zabrać go przed tym wydarzeniem na długi spacer powiązany z eksplorowaniem otoczenia i wąchaniem, dzięki temu będzie spokojniejszy pomimo naszej nieobecności. Jeśli pies po powrocie nadal wydaje się być nakręcony, wyciszającym zajęciem może okazać się lick mata lub kong wypełniony czymś smacznym i bezpiecznym.
Jeśli Twój pupil reaguje zdenerwowaniem podczas każdej Twojej próby wyjścia, dobrą metodą jest chowanie jego jakiejś ulubionej zabawki i dawanie jej psu tylko wtedy, gdy zamierzamy opuścić dom. Pies w ten sposób nauczy się kojarzyć nasze wyjście z czymś bardzo pozytywnym.
Jeśli po powrocie z pracy za każdym razem odnajdujesz zniszczone przez psa przedmioty, to warto zainwestować w zabawki, które zajmą Twojego psa podczas nieobecności, lub wyżej wspomnianą lick matę lub konga.
Twój pies zostając samemu w domu musi mieć swój własny azyl. Warto zainwestować w przytulne legowisko, w którym pies się wyciszy gdy Ciebie zabraknie obok. Dobrą praktyką w przypadku psów ciężko znoszących rozłąki jest pozostawienie w jego łóżku czegoś co posiada Twój zapach. Takie rozwiązanie może pozwolić mu łatwiej się uspokoić i zasnąć. Możesz też pozostawić swojemu pupilowi cicho włączone radio lub telewizor, powinien być wtedy mniej wyczulony na dźwięki idące z zewnątrz.
Jeśli posiadasz poranną rutynę dnia przed wyjściem, a Twój pies staje się niesamowicie nerwowy podczas tych czynności, to znaczy, że kojarzy je z Twoim wyjściem. W przypadku nauki naszego porannego cyklu warto zmienić ich kolejność, lub wykonywać podobne działania np. wieczorem, aby pies nie kojarzył ich z rozłąką. Twój pupil reaguje nerwowo na dźwięk kluczyków od samochodu lub zakładania kurtki? Baw się kluczami jak najczęściej, zakładaj kurtkę i usiądź na kanapie. Niech Twój pies przestanie kojarzyć te dźwięki i sytuacje z czymś złym.
Gdy wszystkie powyższe metody zawodzą, możemy mieć styczność z lękiem separacyjnym u psa. Często jego występowanie związane jest z trudnymi przejściami psa, w hodowli czy na przykład schronisku. Nierzadko przyczyną jest zła socjalizacja psa lub nadmierna bliskość z właścicielem.
Jeśli pomimo cierpliwości i stosowania wielu metod Twój pies nadal nie potrafi spokojnie spędzić kilku godzin w samotności, dodatkowo niszcząc bądź wokalizując warto spotkać się z psim behawiorystą w celu omówienia problemu.
W trudnych przypadkach, które na szczęście są rzadkością pies, który ma mocno zakorzeniony lęk przed samotnością będzie potrzebował rozwiązań farmakologicznych omówionych wcześniej z lekarzem weterynarii. Bardzo często pomocne okazuje się również stopniowe i spokojne wprowadzanie klatki kennelowej, która stwarza u psa poczucie bezpieczeństwa i pozwala mu spokojnie znosić wyjścia właściciela.